Γράφει ο Π. Ιωακείμ
Αυτό που μπορεί να αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι να βοηθήσει, ( να επικουρήσει) με οικονομική στήριξη, με παροχή ειδικών γνώσεων, με αποστολή ειδικών εμπειρογνωμόνων, κλπ μια χώρα - μέλος να σχεδιάσει και κατασκευάσει αυτούς τους χώρους. Αυτή είναι η Αρχή της Επικουρικότητας.
Στην πραγματικότητα, ούτε η κυβέρνηση μιας χώρας πρέπει να ασχοληθεί με τη χωροθέτηση των μονάδων που θα δέχονται για επεξεργασία τα απορρίμματα. Το θέμα της χωροθέτησης τέτοιων μονάδων ξεπερνά τις αρμοδιότητες των δήμων γιατί είναι υπερδημοτικού χαρακτήρα. Αλλά δεν είναι ούτε θέμα εθνικής απόφασης γιατί κάθε μια από αυτές τις τέτοιες μονάδες δε θα δέχεται το σύνολο των εγχωρίως παραγόμενων απορριμμάτων. Το θέμα, από άποψη σωστού συστημικού προσδιορισμού και εφαρμογής της Αρχής της Επικουρικότητας είναι τυπική περίπτωση αρμοδιότητας των Περιφερειών.
Βάσει της ίδιας Αρχής, οι Δήμοι μπορούν να λειτουργούν τους Παιδικούς σταθμούς αποφασίζοντας για θέματα που έχουν σχέση με τις ώρες λειτουργίας, την καθαριότητα, τη συνεννόηση και επαφή με τους γονείς κλπ. Αλλά οι Δήμοι δε μπορούν να έχουν ο καθένας τη δική του μικρή ‘Σχολή Στελεχών Παιδικών Σταθμών’ για την εκπαίδευση και προετοιμασία του απαραίτητου προσωπικού. Τότε, ένα ευρύτερο και ισχυρότερο σύστημα ( η Περιφέρεια, ή η Κεντρική Διοίκηση) αναλαμβάνει να τους βοηθήσει (αυτό θα πει Επικουρικότητα) στον τομέα της εκπαίδευσης του προσωπικού ιδρύοντας και λειτουργώντας αντίστοιχες σχολές προσωπικού.
Το ίδιο ισχύει με τα Δημοτικά Ιατρεία, όπου ο Δήμος έχει την ευθύνη λειτουργίας, αλλά την Εκπαίδευση των γιατρών και τον έλεγχο των φαρμάκων που δίνονται στους πολίτες την παρέχει (Επικουρικά) ένα ευρύτερο σύστημα με πιο σύνθετες και εξειδικευμένες δομές, που διαθέτει Ιατρικές και Φαρμακευτικές Σχολές, ΕΟΦ, ανεπτυγμένα εργαστήρια κλπ.
Ένας ενδιαφέρων τομέας που
αναδεικνύει την πρακτική εφαρμογή της Αρχής της Επικουρικότητας είναι η
διαχείριση των απορριμμάτων. Σύμφωνα με την Αρχή της Επικουρικότητας, η
Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί (και οφείλει) να
αποφασίσει για τους γενικούς κανόνες και προδιαγραφές διαχείρισης των απορριμμάτων (π.χ επιτρέπεται καύση, δεν επιτρέπεται καύση, τρόπος χειρισμού νοσοκομειακών αποβλήτων κ.ά.) που θα ισχύουν υποχρεωτικά για όλα τα Κράτη- μέλη. Αλλά δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει σε ποια περιοχή της μια Ευρωπαϊκή χώρα θα λειτουργήσει τις σχετικές εγκαταστάσεις (που όμως θα πληρούν τις γενικές Ευρωπαϊκές προδιαγραφές λειτουργίας).
αποφασίσει για τους γενικούς κανόνες και προδιαγραφές διαχείρισης των απορριμμάτων (π.χ επιτρέπεται καύση, δεν επιτρέπεται καύση, τρόπος χειρισμού νοσοκομειακών αποβλήτων κ.ά.) που θα ισχύουν υποχρεωτικά για όλα τα Κράτη- μέλη. Αλλά δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει σε ποια περιοχή της μια Ευρωπαϊκή χώρα θα λειτουργήσει τις σχετικές εγκαταστάσεις (που όμως θα πληρούν τις γενικές Ευρωπαϊκές προδιαγραφές λειτουργίας).
Αυτό που μπορεί να αποφασίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι να βοηθήσει, ( να επικουρήσει) με οικονομική στήριξη, με παροχή ειδικών γνώσεων, με αποστολή ειδικών εμπειρογνωμόνων, κλπ μια χώρα - μέλος να σχεδιάσει και κατασκευάσει αυτούς τους χώρους. Αυτή είναι η Αρχή της Επικουρικότητας.
Στην πραγματικότητα, ούτε η κυβέρνηση μιας χώρας πρέπει να ασχοληθεί με τη χωροθέτηση των μονάδων που θα δέχονται για επεξεργασία τα απορρίμματα. Το θέμα της χωροθέτησης τέτοιων μονάδων ξεπερνά τις αρμοδιότητες των δήμων γιατί είναι υπερδημοτικού χαρακτήρα. Αλλά δεν είναι ούτε θέμα εθνικής απόφασης γιατί κάθε μια από αυτές τις τέτοιες μονάδες δε θα δέχεται το σύνολο των εγχωρίως παραγόμενων απορριμμάτων. Το θέμα, από άποψη σωστού συστημικού προσδιορισμού και εφαρμογής της Αρχής της Επικουρικότητας είναι τυπική περίπτωση αρμοδιότητας των Περιφερειών.
Βάσει της ίδιας Αρχής, οι Δήμοι μπορούν να λειτουργούν τους Παιδικούς σταθμούς αποφασίζοντας για θέματα που έχουν σχέση με τις ώρες λειτουργίας, την καθαριότητα, τη συνεννόηση και επαφή με τους γονείς κλπ. Αλλά οι Δήμοι δε μπορούν να έχουν ο καθένας τη δική του μικρή ‘Σχολή Στελεχών Παιδικών Σταθμών’ για την εκπαίδευση και προετοιμασία του απαραίτητου προσωπικού. Τότε, ένα ευρύτερο και ισχυρότερο σύστημα ( η Περιφέρεια, ή η Κεντρική Διοίκηση) αναλαμβάνει να τους βοηθήσει (αυτό θα πει Επικουρικότητα) στον τομέα της εκπαίδευσης του προσωπικού ιδρύοντας και λειτουργώντας αντίστοιχες σχολές προσωπικού.
Το ίδιο ισχύει με τα Δημοτικά Ιατρεία, όπου ο Δήμος έχει την ευθύνη λειτουργίας, αλλά την Εκπαίδευση των γιατρών και τον έλεγχο των φαρμάκων που δίνονται στους πολίτες την παρέχει (Επικουρικά) ένα ευρύτερο σύστημα με πιο σύνθετες και εξειδικευμένες δομές, που διαθέτει Ιατρικές και Φαρμακευτικές Σχολές, ΕΟΦ, ανεπτυγμένα εργαστήρια κλπ.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου