Σε μια από τις βαρύγδουπες 'κοινωνιολογικές του αναλύσεις', ο Λ. Λαζόπουλος μας πληροφόρησε πως :
«Όταν ο άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε
καρέκλα, σιγά σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα. Αυτό το θεωρώ
παράνοια, παραφροσύνη».
Παρά το ότι αναφερότανε στο Γερμανό υπουργό Β. Σόιμπλε το
σχόλιό του δεν το υποδέχτηκαν οι περισσότεροι Έλληνες ως αντίσταση ‘ενάντια στη
Γερμανική κατοχή’ και τον ηρωικό αγώνα του Λαζόπουλου εναντίον του ντόπιου και
ξένου Κεφαλαίου, αλλά ως αμετροέπεια και χυδαιότητα τόσο εναντίον ενός συγκεκριμένου
ατόμου με κινητικά προβλήματα, όσο και εναντίον όλων όσων έχουν κινητική
αναπηρία.
Πάλι καλά, αλλά πήρε πολλά χρόνια σε πολλούς Έλληνες να
καταλάβουν την αφόρητη ελαφρότητα και – κυρίως- την έκταση της κοινωνικής υποκρισίας
του κυρίου Λαζόπουλου. Ένα άτομο με προφανώς απύθμενο θράσος που νομίζει ότι μπορεί
να κουνά, πάντα για ίδιον όφελος, το δάχτυλο στους πάντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου